Μέρα 0.

Σήμερα πέρασα πολύ ώρα μόνη μου κ όλη την ώρα σκεφτόμουν εσένα. Δεν μπορούσα να κάθομαι άλλο σπίτι κ πήγα σε μια θέα. Πάλι εσένα σκεφτόμουν. Και δεν την πάλευα καθόλου. Ήταν πολύ γαλήνια κ ηρέμησα αρκετά άλλα δεν κράτησε πολύ. Σου έστειλα μήνυμα όσο κ αν δεν ήθελα ή ήξερα οτι δεν έπρεπε. Αλλά χάρηκα για δυο πράγματα. Απάντησες. Και μου τελείωσε η κάρτα κι έτσι δεν μπορούσα να σου ξαναστείλω. Γύρισα σπίτι κ πήρα την Ισμήνη να βρεθούμε. Δεν ήθελα να μείνω άλλο μόνη μου και ήξερα οτι ήταν το τέλειο άτομο που θα με κάνει να γελάσω. Όπως και έγινε. Όμως...πάλι σε σκεφτόμουν...και αναρωτιέμαι αν με σκεφτόσουν κ εσύ. Ξέρω οτι κανονικά θα κοιμόμασταν μαζί σήμερα. Θα ήμασταν τώρα, αυτή τη στιγμή αγκαλιά στο κρεβάτι σου. Και αυτό με πληγώνει πιο πολύ απ όλα. Κατέβασα κάποια κομμάτια χτες το βράδυ και σου έγραψα ένα cd για να ακούς στο αυτοκίνητο και θα στο έδινα σήμερα όταν θα τρώγαμε μαζί. (γιατί έτσι νόμιζα οτι θα πάει η μέρα μας) το άκουγα πριν κ είμαι σίγουρη οτι θα σου άρεσε πολύ. Τέσπα. Δεν ξέρω πως θα πάει όλο αυτό. Δεν ξέρω καν τι θέλω και τι πιστεύω.
Αυτό που ξέρω είναι οτι μου λείπεις. Δεν είναι ωραία. Και σ' αγαπώ.
έχω δυο μέρες να σε δω και είναι χάλια. και η τελευταία φορά που σε είδα δεν ήταν ωραία.
είσαι το πικου μου.. καληνύχτα και χίλιες ξυσιές